Mashur bir rassom, kunlarning birida dunyoning eng go’zal narsasini chizishga qaror qildi. Buning uchun dunyoning eng go`zal narsa nima bo`lishi mumkinligi haqida bilim to`plash uchun katta bir sayohatga chiqdi.

Qishloq ko`chaliridan ketarkan, beli bukulgan keksa bir odam yo`l chekkasida o`tirganini ko`rdi. Yoniga borib undan dunyodagi eng go`zal narsa nima bo`lishi mumkunligi haqida so`radi.

Chol hech ikkilanmasdan: 
“Imon!” dedi.

So`ngra, bir guzardan o`tarkan, to`y uchun to`plangan olomon qarshisidan chiqib qoldi. Olomon orasidagi yosh kelinga: 
“Sizningcha dunyoning eng go`zal narsasi nima?” deya so`radi.

Kelin kuyovning ko`zlarini ichiga qarab: 
“Agar dunyodagi eng go`zal narsa bo`lsa, u ham sevgi bo`lishi kerak!” dedi.

Rassom yo`lini davom etdi. Bir chang ko`chadan o`tarkan, urushdan qaytayotgan hoqg`in bir askarga duch keldi. Ayni savolni undan ham so`radi. Askar: 
“Dunyodagi eng go’zal narsa bu tinchlikdir” deya javob berdi.

Rassom dunyodagi eng go`zal narsalar imon, sevgi, va tinchlik bo’lsa bularning hammasini bir rasmda qanday ifodalay olaman deya o`ylay – o`ylay uyiga qaytib keldi.

Uyining eshigidan uyiga kirishi bilanoq dunyoning eng go`zal manzarasi doimo qarshisida bo`lganini tushunib yetdi. Bolalarining mas’um qarashlarida imon, ayolining ko`zlarida sevgi, uyida esa tinchlik hukm surardi.

Bulardan olgan ilhomi bilan rassom dunyoning eng go`zal narsasini chizishga kirishdi. Va rasm bitishi bilan, asarga shunday ism berdi: “Mening uyim”.

Muhammad Alixon tarjimasi