BAHOR

Bahorning tarovati ajabtovur
To‘satdan g‘ir-g‘ir shamol – epkin kelar.
Yashil kenglik, Iliq yomg‘ir, Shudring maysa,
Betizgin qulun bo‘lib ketgim kelar.

Sudralib bulut ko‘char, bulut ko‘char,
Bulutning qatlariga botgim kelar.
Sokinlik, to‘rg‘ay kuylar, xushbo‘y maysa,
Chalqancha xayol surib yotgim kelar.

Chor taraf niliy rangda, ko‘zim yashnab
Iforidan hech ayro bo‘lgim kelmas.
Yashargan yer, Yashil dunyo, Tiniq osmon,
Ha, faqat o‘lgim kelmas, o‘lgim kelmas...


SARIQ RANGLAR

Sarg‘ayib ketdi tog‘ning o‘t-o‘lani,
Sap-sariq bo‘ldi ajab, atrof-yonlar.
Javhar tusli dalani ta’riflashib,
Qo‘nim bilmay sayraydi zag‘izg‘onlar.

Sollangan yong‘oqlarning ko‘rki sariq,
Sayhondagi tollarning bo‘rki sariq.
Terakning yaproqlari jezga o‘xshar
Soy sariq, Tog‘lar sariq, To‘qay g‘arib.

Tabiatning quti yo‘q, motamsaro,
Sarg‘ayib boshi egik qayin, irg‘ay.
Birgina o‘rikzorning yaproqlari
Lov-lov yonar o‘limga bo‘yinsunmay.

Balki inson so‘nggi safar oldidan,
Oxirgi umidlarin dildan tuyib.
Ana shu sariq ranglar ko‘zgusida,
Turarmi o‘rikzorday yonib-kuyib.


KECHKI KUZ

Havo olib tog‘lar boshi tumanli
Kuzgi to‘qay xayol surib turardi.
Qari yong‘oq keskir bolta zaptidan
Qars-qurs etib, beso‘naqay quladi.
Tuproq to‘zib, cho‘chib ketdi hatto yer
Qo‘rquv bosdi niholchalar ko‘ksini.
O‘rmon yig‘lar farzandidan ayrilib,
Tabiatning fayzi ketdi, o‘ksinib.

Butab, qirqib, yog‘ochini arralab,
Arqon bog‘lab sudratgancha bo‘z otga
“O‘tin tayyor” deya quvnab qirg‘izim,
Qo‘shiq aytib ketdi ovul tarafga...