Sharl Bodler (1821–1867) fransuz shoiri. 1848 yilgi Fransuz inqilobi qatnashchisi. Fransuz simvolizmi darakchisi. 1857 yilda e’lon qilingan «Yovuzlik gullari» to‘plami burjuaziya dunyosiga, tuturuqsiz boshboshdoqlikka nafrat bilan sug‘orilgan.

Tamom! Xayriyat, endi yolg‘izman! Onda-sonda qaylardandir kech qaytayotgan izvoshlarning horg‘in “taqir-tuqur”ini hisobga olmaganda, atrof suv quygandek jimjit. Rohatlanib orom olish nasib qilmasa-da, bir necha soat sukunatga muyassar bo‘lsam, qaniydi... Hammasidan qutuldim! Sulloh basharalar yo‘qoldi ko‘zdan, endi ortiq azob chekmayman.
Barchasi barham topdi! Nimyorug‘lik chulg‘agan xonamga ketishim mumkin singib. Avvalambor kalitni ikki marta aylantirib, eshikni qulflayman, – go‘yo meni tashqi dunyodan ihota qilib turgan g‘ov yanayam metinlashib, tanholigimga hech kim rahna sola olmaydigan bo‘lsin degandek.
Bu qo‘rqinchli shaharda yashamoq dahshat!
Pirovardiga yetgan kunni o‘zimcha “xomcho‘t” qilaman: bir qancha yozuvchilar bilan uchrashdim, ulardan biri O‘rusiyani orol deb o‘yladi chog‘i, u yoqqa quruqlik orqali borsa bo‘ladimi deb so‘radi; bir jurnal muharriri bilan uzoq va astoydil tortishdim – u har e’tirozimga: “Bu yerda halol odamlar ishlashadi!”, deb javob qilar, aftidan, uningcha barcha tahririyatlarda g‘irt muttahamlar xizmat qiladigandek; yigirma chog‘li kishi bilan qo‘lqopsiz salomlashgan bo‘lsam, ularning o‘n beshga yaqini menga notanish edi; sharros yomg‘irdan qochib bir aktrisanikiga kirdim, u go‘zallik ilohi Veneraning libosini chizib bering deb turib oldi; bir muddat teatr direktorining ko‘nglini ovladim, u xayrlasha turib: “Basharti falonchiga uchramoqchi bo‘lsangiz, to‘g‘ri qilasiz, u asarlarini men qo‘yayotgan mualliflar ichida uslubi eng g‘aliz, eng dag‘al, va shu bilan birga eng mashhuridir; uning homiyligida ishingiz yurishib ketsa, ajabmas. Bir uchrashib ko‘ring-a, u yog‘ini bir balo qilarmiz”, – dedi; keyin umri bino bo‘lib ko‘rsatmagan uch pulga qimmat jasoratlari haqida lof urdi (kimga kerak ekan?), va so‘ng o‘zi huzurlanib sodir etgan qabihliklardan yuzsizlarcha tondi; do‘stiga arzimagan xizmat ko‘rsatishdan bosh tortgan bo‘lsa-da, qay go‘rdagi ammamning buzog‘iga jon deb tavsiyanoma yozib berdi. Eh-he, qaniydi hammasi shu bilan tugagan bo‘lsa?!
Barcha-barchasidan va hatto o‘zimdan-da domangir bo‘lib mana shu jimjitlik va yolg‘izlikka erishgan xushhol tunda yana o‘zligimga qaytmoq, qadr-qimmatimga yetmoq istayman. Kimniki suyib e’zozlagan, kimniki madh etgan bo‘lsam, menga kuch-quvvat ato qil-sin va meni bu o‘trik va fosiq dunyoning balchig‘u botqoqliklaridan olis-olislarga olib ketsin.
Ey, Xalloqi Olam, bu oqshom ilhomim kelib, purma’no, purnafas she’rlar bitishimga O‘zing madadkor bo‘lgin, qaysiki yaratilajak bu nazmlarim meni shu damgacha nafratlanib kelgan odamlardan-da yomonroq emasligimni e’tirof ettira olsinlar.

– Bu qanaqasi, azizim? Qaysi shamol uchirdi? Sizni bu yoqlarda uchrataman deb sira o‘ylamagandim. Jannatmonand bog‘larda obizamzam bilan chanqoq bosib, behishtiy taomlardan rizqlanishga odatlangan Sizdek... Darhaqiqat, tong qolasan, kishi.
– Azizim, otlar va foytunlardan o‘lguday qo‘rqishimni bilasiz. Haligina, shoshgancha xiyobonni kesib o‘tayotib, o‘lim har yoqdan birdaniga chang solishga shay turgan taloto‘p, serqatnov ko‘chadan ildam, sakrab-sakrab o‘tib ketmoqchi bo‘ldim, shu lahza boshimdagi shon-shavkatim dastorini tushirib yuborsam, deng. Yer bilan bitta bo‘ldi. Biroq uni loydan ko‘tarib olishga yuragim betlamadi. Izvoshlaru otlarning tuyoqlari ostida qolib, abjag‘im chiqqandan ko‘ra, qadr-qimmatim, g‘ururimdan mosuvo bo‘lishni ep ko‘rdim, “Yomonlik bor joyda yaxshilik ham bo‘ladi”, – dedim o‘zimga o‘zim.
– O‘zligingiz yo‘qolgani haqida e’lon qilsangiz yoki politsiyaga xabar bersangiz bo‘larmidi...
– E, yo‘q. Nimalar deyapsiz. Haqqi rost, menga bu yer juda ma’qul tushdi. Atigi siz tanidingiz meni. Dovruq, yuksak martaba deganlari o‘lgudek jonimga tekkan. Dastorimni biron pastarin, noshud shoir topib olib, peshonasiga qo‘ndirsami, rosa xursand bo‘lardim-da. Birovni baxtli qilganga ne yetsin! Boz ustiga, u sen ustidan kula oladigan kimsa bo‘lsa... Deylik, anavi Falonchi yoki Pismadonchi... Rosa ichakuzdi kulgi bo‘lardi-da. Nima dedingiz? A?

– Hammadan ham kimni yaxshi ko‘rasan, ey tilsim odam: otangnimi, onangnimi yoki aka-singillaringnimi?
– Mening na otam, na onam, na aka-singillarim borki, ularni yaxshi ko‘rsam.
– Balki do‘stlaringni yaxshi ko‘rarsan?
– Siz ma’nosini men umuman bilmaydigan so‘zlar haqida so‘rayotibsiz.
– Ehtimol Vataningni sevarsan?
– Vatan qaysi jug‘rofiy kenglikda joylashganligi menga qorong‘i.
– Go‘zallikni-chi?
– Men uni ilohiy va jovidon shamoyilda sevishni istar edim.
– Bo‘lmasa, hammasidan ham oltinni yaxshi ko‘rarsan?
– Siz Xudoni nechog‘lik tan olmaganingizdek, men ham oltinni shunchalik yomon ko‘raman.
– Hm, unda o‘zi nimani yaxshi ko‘rasan, g‘aroyib jahongashta?
– Menmi?.. Men... bulutlarni, huv anavi uchar bulutlarni... yaxshi ko‘raman... Qarang, hov ana... Xo‘p ajoyib bulutlar-a!..

Naqadar dilbar, yoqimtoy bolajonni ko‘rib jikkakkina, qoqshol kampirning dili yorishib ketdi. Sabiy barchaga zavq-shavq bag‘ishlar, hamma uning ko‘nglini olgisi kelardi: maftunkor bu bola ana shu munkillagan momo yanglig‘ mo‘rt, nozik, xuddi shu buvi misol tishsiz va sochsiz edi. Shirintoy sabiy bo‘lsa bemisl xilqatga o‘xshardi.
Xushhol, mayin tabassum qilgancha kampir bolajonga yaqinlashdi.
Mehribon, biroq sillasi qurigan momoning o‘pichlaridan go‘dak o‘zini har yon urib, butun hovlini chinqiroq yig‘isiga to‘ldirib yubordi.
Shunda kampir o‘zining zohidona kun kechirib kelayotgan xilvat go‘shasiga yo‘nalarkan: “Shartimiz ketib, partimiz qolgan biz qariyalarni hatto beg‘ubor, murg‘ak sabiylarga-da yoqadigan davrimiz ortda qopti; biz erkalatib, suymoqchi bo‘lgan kichkintoylarni ham sovuq turqimiz bilan dahshatga solamiz”, – deb o‘ziga o‘zi pichirlaganicha, unsiz yig‘lay boshladi.

– Qani, beri kel-chi mening yuvvosh, yoqimtoy va o‘ynoqi itginam, kel, kela qol. Parijning eng mashhur attorlaridan xarid qilgan mana bu xushbo‘y atirni bir hidlab ko‘r-chi...
Kuchuk dumini likillatganicha (bechora jonivorlarning bu harakatini ularning kulishi yoki jilmayishiga mengzayman) quloqlarini chimirib, ho‘l tumshug‘ini og‘zi ochiq atir shishasiga yaqinlashtirdi, so‘ng birdaniga nimanidir sezgandek ortiga tisarilib, xuddi yozg‘irgandek, menga qarab akillab yubordi.
– Voy, noshukur, palid-ey, shu topda atir o‘rniga najas tutganimda, sen uni maza qilib hidlab, mendan minnatdor bo‘larmiding. Bu jihatdan seni bir to‘daga, olomonga o‘xshatgim keladi, aftodahol hayotimning ey noshoyon yo‘ldoshi! Olomonga ham yoqimli atirni hidlatib bo‘lmaydi: shirin bo‘ylar ko‘plarning g‘ashiga tegadi, ularning nasibasi aslida obdon tobiga yetgan sarqitlar, vassalom.

Ta’viya-taraqqos kishi uyga kirib olib, o‘zini ko‘zguga soldi.
– Nechun o‘zingizni ko‘zguga solasiz? Axir bedavoligingizni ko‘rib dilingiz xira tortmaydimi?
Tasqara janob savolimga javoban:
– Taqsir, 1789 yilning ustivor va jovidon tamoyillariga asosan bani odamning huquqlari musoviydir; shunday ekan, o‘zimni oynaga solishga haqqim bor deb hisoblayman; bundan zavq olish yoki olmaslik o‘zimning vijdonimga havola, – dedi.
Nafsilamrini aytadigan bo‘lsak, men, shubhasiz, haq edim, biroq qonun nuqtai nazaridan u ham yanglishmayotgandi.

U izvoshda Bulon o‘rmonidan o‘tib borayotib, tirandozlik bobida bellashayotgan kishilar safiga qo‘shilib, o‘zining nechog‘lik merganligini sinab ko‘rmoqchi, bir necha o‘q bilan VAQT otlig‘ mavhumotni mahv etmoqchiligini bildirdi. Vaqt atalmish maxluqni mahv etish har bir kishining eng g‘ayriodatiy va eng g‘ayriqonuniy mashg‘uloti emasmi, axir?! O‘qchi ayri iltifot bilan o‘zining ardoqli, jozibali, shu bilan birgalikda manfur, aslo tushunib bo‘lmaydigan rafiqasining qo‘ltig‘idan oldi, qaysiki bu ayol unga qanchadan-qancha lazzat, qanchadan-qancha azob-uqubat yetkazgan, ehtimolki, daholigining ham katta bir ulushi u tufaylidir.
O‘qlarning bir nechtasi nishonga tegmadi; hatto bittasi shiftga borib qadaldi; sohibjamol bag‘oyat iltifotli bu “mergan”ning noqobilligidan telbalarcha kulganda, u zarda bilan rafiqasi sari burildi-da: – Ho‘v anavi o‘ng tarafdagi burni tanqaygan kibr-havoli qo‘g‘irchoqni ko‘rayapsizmi? Uni siz deb tasavvur qilamiz, mening malagim, xo‘pmi? – deb bir ko‘zini sal qisgancha tepkini bosib yubordi. Qo‘g‘irchoqning boshi kiftidan uchib ketdi.
Shunda u o‘zining suyukli, maftunkor, shu bilan birgalikda jirkanch hamda muqarrar va beshafqat sohibjamoliga engashib, uning nozik qo‘llarini takalluf bilan o‘parkan: “O mening malagim, merganlik bobida erishgan zafarlarim ham siz tufaylidir. Buning uchun sizdan behad minnatdorman”, – deb qo‘ydi.