«Nosir buva o‘rikdan yiqilib tushibdi», degan gap juda tez tarqaldi. Qo‘ni-qo‘shnilar, o‘g‘il-qizlari, boringki, jamiki qarindosh-urug‘lari to‘plandi. 
Nosir buva yetmishga kirgandi. Uni ustiga o‘rikdan ham yiqilib tushdi. Bu yog‘i ma’lum-da.
 Erkaklar bir-birlariga ma’noli bosh chayqashni, xotinlar motamda kiyiladigan ust-boshlarini hozirlashni boshlashdi. Busiz mumkin emas-da. Axir ota yetmishga kirgan. O‘rikdan ham yiqildi. So‘rida inqillashni ham ja o‘rniga qo‘ymoqda. Endi bu yog‘i...
 Faqat kampiri — Chaman xola beparvo. Qarib miyasi suyulib qolgan-da, shu pallada sigirining kanasini terish bilan ovora! Eshikdan o‘rtanchi o‘g‘li — Akramjon kirgandagina u sal sergaklanib, jilmayganicha boshini sarak-sarak qilib qo‘ydi.
— Ota, ota, tuzukmisiz? — Akaramjon otasining tepasiga borib so‘radi.
— Ihi! Ihi! Ihi! A-a-akram, s-s-senmisan? — bemor ko‘zini xiyol ochdi.
— Menman, ota, menman!
— Rozi bo‘lasan endi, — deb ota vidolashganday ko‘zini yumdi.
— E, qayoqdagi gaplar bilan odamni qo‘rqitmang! — Akramjon qo‘l siltadi. — O‘rikdan yiqilganlarning ham-masi o‘laversa — bu dunyoda odam qolmasdi!
— Sen oldin men yiqilgan joyni ko‘rgin! — otaning ovozi zardali, shu bilan birga dadilroq yangradi. Hatto qo‘li bilan o‘rikka imladi. — Hov, ayridan yiqildim.
— E, u ayri nima bo‘libdi! — o‘g‘il o‘rik tomon yurib, shartta ayriga chiqdi. — Shu yerdan yiqildingizmi?
— Ha, ha.
— Bu yerdan yiqilgan odam o‘lmaydi.
— O‘ladi!
— O‘ladimi? Bo‘lmasa menam o‘zimni shu yerdan tashlayman, o‘laman, birgalashib ketamiz! Mana, qarab turing! — deb Akramjon o‘zini tashlamoqchi bo‘ldi.
— Hay-hay-hay! — Nosir buvaga qaydan g‘ayrat topdi, o‘mganini ko‘tarib, qo‘l siltay ketdi. — O‘lmaydikan, o‘lmaydikan! Tashlama! Mana, men o‘lmadim-ku!
— O‘lmasa ham et-beti lat yeydi, o‘n-o‘n besh kun oh-voh qilib, ko‘rgani kelganlarning tekin ovqatini yeb maza qilib yotadi! Menam bekorchiman, ota, hasratlashib yotamiz. Qarab turing!
— Yo‘-yo‘-yo‘q! Lat ham yemas ekan, mana! — bemor o‘rnidan dast turib ketdi. — Qara, hammayog‘im sog‘u salomat. Tush!
Akramjon o‘rikdan tushdi. Qo‘ni-qo‘shnilar, o‘g‘il-qizlar, qarindoshlar qo‘l siltashib jo‘nashdi. Chaman xolaning qo‘li esa, Akramjonning yelkasiga kelib tushdi.
— Akram, yaxshiyam sen borsan, bolam. Bilardim, otang o‘lmasdi. Ammo oh-voh qilib yotib olardim, uch oy kasal boqardim.